آسیب آرنج تنیس بازان و نحوه درمان

آرنج  تنیس بازان، فقط مخصوص افرادی نیست که این ورزش را انجام می‌دهند و تمام کسانی که فعالیت های تکراری انجام می دهند، در معرض این بیماری قرار دارند. در این مقاله، از سایت دکتر فرشید راعی، قصد داریم به طور کامل درباره این آسیب و روش های پیشگیری و درمان آن صحبت کنیم.

آرنج تنیس بازان چیست؟

آرنج تنیس بازان، به دلیل فشار و استرس تکراری بر روی تاندون‌های اطراف آرنج ایجاد می‌شود. این وضعیت عمدتاً در اثر فعالیت‌هایی که نیاز به حرکات مکرر و قوی مچ و بازو دارند، اتفاق می افتد. آرنج تنیس بازان، با نام های تنیس البو یا التهاب اپی‌کوندیل جانبی نیز شناخته می‌شود.

علائم آسیب آرنج تنیس بازان

سندرم آرنج تنیس بازان، علائم متعددی از جمله درد و حساسیت در قسمت خارجی آرنج، کاهش قدرت گرفتن اشیاء و خشکی و سفتی در آرنج را به همراه دارد. در صورت مشاهده هر کدام از این علائم به پزشک مراجعه کنید تا معاینات و تست های لازم از شما گرفته شود و نوع بیماری و شدت آن تشخیص داده شود.

علل ایجاد تنیس البو

سندرم اپی‌کوندیل جانبی، معمولاً به دلیل حرکات تکراری مچ دست و بازو، به ویژه در زمان گرفتن و پرتاب کردن ایجاد می‌شود. فعالیت‌هایی مانند بازی تنیس، استفاده مکرر از ابزارهای دستی یا حتی تایپ کردن و استفاده طولانی مدت از ماوس کامپیوتر می‌توانند موجب این وضعیت شوند.

چه افرادی در معرض خطر ابتلا به تنیس البو هستند؟

همانگونه که گفته شد، افرادی که فعالیت های تکراری انجام می دهند که فشار روی دست ها متمرکز است، بیشتر در معرض این آسیب هستند. در ادامه لیستی از مشاغلی که بیشتر در خطر این بیماری هستند، ارائه خواهیم کرد.

• همانطور که از نام این بیماری پیداست، تنیس بازان به دلیل ضربات مکرر به توپ با استفاده از راکت، اولین کسانی هستند که در معرض خطر این بیماری می‌باشند.
• ورزشکاران ورزش‌های راکتی مانند اسکواش و بدمینتون که به صورت مکرر از دست و بازوی خود استفاده می‌کنند.
• کارگران ساختمانی که مرتباً ابزارهای سنگین مانند چکش، مته و … را به کار می‌برند.
• نجارها  به دلیل استفاده مکرر از اره و دیگر ابزارهای دستی
• نقاشان و رنگ‌کاران که حرکات تکراری در بالابردن و حرکت دادن قلم‌مو دارند.
• افرادی که ساعات طولانی با ماوس و کیبورد کار می‌کنند.
• آشپزها به دلیل حرکات تکراری مانند خرد کردن یا هم زدن
• باغبانان به دلیل استفاده مکرر از قیچی، بیل و دیگر ابزارها
• کسانی که قبلاً دچار آسیب‌های ناحیه آرنج شده‌اند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به تنیس البو هستند.

احتمال بروز این وضعیت در هر سنی، امکان پذیر است، اما معمولاً در افراد بین ۳۰ تا ۵۰ سال شایع‌تر است. همچنین، استفاده نادرست از تکنیک‌های ورزشی یا کار کردن با ابزارهای سنگین بدون تمرین مناسب، ریسک ابتلا به تنیس البو را افزایش می‌دهد.

روش های پیشگیری از تنیس البو

پیشگیری از تنیس البو با اقداماتی که به کاهش خطر ابتلا به این وضعیت کمک می‌کند، امکان پذیر است. این اقدامات عمدتاً بر کاهش استرس و فشار بر روی عضلات و تاندون‌های ناحیه آرنج، متمرکز هستند.

1. استفاده از تکنیک‌های صحیح در انجام فعالیت های ورزشی
2. استراحت و مدیریت حجم کاری
3. بهبود وضعیت بدنی و استفاده از ابزارهای ارگونومیک

درمان آرنج تنیس بازان

درمان آرنج تنیس بازان، با توجه به شدت و نوع آسیب وارد شده، متفاوت است و معمولا با ایجاد تغییراتی در سبک زندگی، بهبود پیدا می‌کند.

در مواقعی که شدت آسیب خفیف یا متوسط است، از درمان های زیر، جهت بهبود بیماری استفاده می‌شود.

1. اولین و مهم‌ترین قدم برای درمان تنیس البو، استراحت و کاهش فعالیت‌هایی است که درد را تشدید می‌کنند. جلوگیری از انجام حرکات تکراری دست، بسیار کمک کننده است.
2. مسکن‌ها و داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن می‌توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند. این داروها را می‌توان به صورت خوراکی مصرف کرد یا از کرم‌ها و ژل‌های موضعی استفاده کرد.
3. فیزیوتراپی، شامل برنامه‌ای از تمرینات خاص برای کشش و تقویت عضلات ساعد و تاندون‌های مرتبط است. این تمرینات به بهبود انعطاف‌پذیری و قدرت عضلات کمک می‌کنند و فشار بر روی تاندون‌ها را کاهش می‌دهند.
4. استفاده از بریس یا آتل مخصوص آرنج به کاهش فشار روی تاندون‌های آسیب‌دیده کمک می‌کند و از انجام حرکت‌های نادرست جلوگیری می‌شود.

در صورتی که بیماری شدید شده باشد و درمان های قبلی پس از ۶ تا ۱۲ ماه جوابگو نباشد، بهترین متخصص ارتوپد، جراحی را پیشنهاد می‌کند. انجام جراحی آرنج تنیس بازان، به دو صورت انجام می‌شود.

1. باز: در این روش جهت ترمیم آسیب های تاندون ها، برش نسبتا کوچکی در بالای آرنج، ایجاد می شود. این روش جراحی معمولا به صورت سرپایی است اما جهت جلوگیری از بازگشت این سندرم، دوران نقاهت طولانی دارید.
2. آرتروسکوپی: در این روش، میزان تهاجم نسبت به جراحی باز کمتر است. بنابراین، برش بسیار کوچکتری زده می شود و تاندون ها توسط دوربین کوچکی به نام آرتروسکوپ، ترمیم می شوند. این روش، دوران نقاهت بسیار کوتاهتری دارد.
3. پس از بهبودی، مهم است که به تدریج به فعالیت‌های روزانه و ورزشی خود بازگردید و از تکنیک‌های صحیح و مناسب استفاده کنید تا از بازگشت مشکل جلوگیری شود.

اگر درد شما پس از چند هفته، بهبود نیافت، مراجعه به پزشک خود، ضروری است تا بررسی های لازم انجام شود.